Blog Esmé: (Voor)oordelen graag thuis laten
Esmé Wiegman is directeur van Valente. Ze blogt over wat haar opvalt of bezighoudt in haar werk. In deze blog is ze even niet zo trots op zichzelf.
‘Kort geleden was ik met een collega op werkbezoek bij een van de leden van Valente. Op de locatie waar we verwacht werden, zouden we verschillende medewerkers treffen en een lid van de cliëntenraad. Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen met koffie en gingen we de kring rond om handen te geven, waarbij we onze naam noemden.
Later die ochtend stelden de medewerkers zich nader voor, op het moment dat ze een pitch zouden geven over hun werk. Het was een prachtige ontmoeting, met een indringend verhaal van de vertegenwoordiger van de cliëntenraad met ervaringskennis over wat financiële problemen kunnen veroorzaken aan schulden, stress, dakloosheid, delict en straf. De uitkomst van dit verhaal draaide om wat het betekent als je weer vertrouwen krijgt en een kans om dat vertrouwen waar te maken. Langs die weg kan herstel plaatsvinden, kunnen schulden worden afbetaald en trauma verwerkt.
Op de locatie hebben we met meer cliënten kennisgemaakt en gezien hoe forensisch beschermd wonen vorm en inhoud krijgt. Vertrouwen, structuur, eigen regie en motivatie zijn belangrijke voorwaarden om stappen te kunnen zetten. Medewerkers bieden een vorm van situationeel begeleiden, die aansluit bij de eigen kracht van mensen. Op dit soort momenten voel ik me echt trots op de leden van Valente die deze begeleiding en zorg bieden, op zoveel plekken in het land.
Ik was deze dag wat minder trots op mezelf. Na afloop van het bezoek reed ik met mijn collega weer richting huis. Ze vroeg: “Had jij dat ook? Dat je tijdens het kennismaken een inschatting maakte wie van de groep de cliëntenraad vertegenwoordigde?” Ik moest eerlijk bekennen dat ik dat inderdaad (onbewust) had gedaan en dat mijn inschatting fout was. Uit deze bekentenis blijkt dat ook de directeur van Valente af en toe lijdt aan vooroordeel en stigmatisering.
Enkele dagen na dit werkbezoek maakte ik kennis met een cliënt tijdens een ontmoeting aan het einde van een kerkdienst. We hadden een feestelijke start van het seizoen met koffie en een met elkaar samengestelde lunch. We wisselden uit waar we woonden en wat ons bij deze bijeenkomst bracht. “En wat doe jij voor werk?”, vroeg ze op een gegeven moment. Ik vertelde dat ik directeur ben van Valente. “Ben jij directeur?”, riep ze verbaasd uit. “Je ziet er helemaal niet uit als directeur!” Maar ze wist niet te vertellen hoe directeuren eruit zien. Dat weet ik eigenlijk ook niet.
Soms zien cliënten er niet uit als cliënt. Soms zien directeuren er niet uit als directeur. En zo gek is dat eigenlijk niet. Als mens kunnen we allemaal cliënt worden als gevolg van ontwrichtende omstandigheden. En hele diverse mensen hebben de kwaliteiten en mogelijkheden om directeur te zijn. Voordat we conclusies trekken wie de directeur is en wie de cliënt is het goed om (voor)oordelen thuis te laten en het eerst maar eens op een ontmoeting aan te laten komen. In die ontmoeting kan er veel gemeenschappelijks zijn wat verbindt. Verschillen kunnen wegvallen. We zijn uiteindelijk allemaal maar gewoon (kwetsbaar) mens.’
Naast haar werk als directeur van Valente, deed Esmé Wiegman een deeltijdstudie HBO Theologie. Deze rondde ze in de zomer van 2023 af. Tijdens haar studie liep ze stage bij RIBW Overijssel, waar ze nu vrijwilligerswerk doet. Ze blogt over wat haar opvalt of bezighoudt.
Meer lezen? Je leest hier alle blogs van Esmé.