Blog: nachtuiltje
Valente-directeur Esmé Wiegman loopt voor haar deeltijdstudie HBO Theologie stage bij RIBW Overijssel en blogt over de gesprekken en ontmoetingen met cliënten.
‘Toen ik een klein meisje was en ik in de wintermaanden vroeg in de avond naar bed werd gebracht, vond ik het fijn als er een klein lampje op m’n slaapkamer bleef branden en als de deur op een kier bleef staan. Zo kwamen er nog wat licht en geluiden van beneden mijn kamer binnen, waardoor de krokodillen en spoken zich koest hielden onder mijn bed. Ik ging lekker slapen.
Inmiddels slaap ik al geruime tijd zonder lampje. Ik geloof niet meer in spoken onder m’n bed, maar ik merk wel dat het soms kan spoken in m’n hoofd. Dankzij mijn liefdevolle gezin en de bestaanszekerheid die ik ervaar, zijn die spoken prima te hanteren. Door mijn stage ben ik me nog meer bewust geworden hoe ontregeld het leven kan raken; hoe bestaansonzekerheid en gebrek aan steunend netwerk met name in de avonden en nachten flink kunnen opspelen. Spanning kan oplopen en het spook van een diep gevoel van eenzaamheid blijkt werkelijk te bestaan.
Dag en nacht
Een cliënt met wie ik regelmatig contact heb gehad, noemt zichzelf nachtuiltje. In zijn ontregelde leven doet de ochtend niet mee, alleen de middag en vooral de avond. In mijn informele circuit heb ik regelmatig ’s avonds contact met iemand die ik ondersteun in het toespreken van de spoken die ’s avonds toeslaan in de gedaante van negatieve en destructieve gedachten.
Ondertussen is in Nederland de hulpverlening vooral ingericht op dagvlinders. Nachtuilen en nachtvlinders hebben zich daar zo goed mogelijk naar te voegen. Tijdens kantooruren zijn er mensen bereikbaar. Maar wie is er beschikbaar buiten die tijden? Kunnen we wat creatiever zijn in het bedenken van oplossingen, dan alleen spreken over aanpak van mensen met verward gedrag en het hameren op goede bereikbaarheid van de crisisdienst in de ggz in de avonduren?
Lichthuis
Ik ben diep onder de indruk van Het Lichthuis Amsterdam. Dit is een samenwerkingsverband, waar o.a. Cordaan bij betrokken is. Aanleiding voor dit initiatief: in de weekendavonduren is psychische hulp vaak alleen beschikbaar in een noodsituatie. Om het niet tot een noodsituatie te laten komen, is er in Amsterdam Het Lichthuis; een plek om even op adem te komen. Het is een plek vergelijkbaar met het lampje dat vroeger op mijn kamer brandde en de deur die op een kier stond, waardoor ik me, hoe donker het ook was, toch altijd nog op de één of andere manier verbonden voelde. De spoken waren er wel, maar ze kregen niet de overhand, en ik bleef in regie.
Het idee voor Het Lichthuis Amsterdam is ontstaan in London tijdens een werkbezoek van Clubhuis De Waterheuvel aan een collega organisatie. Daar draait al enige tijd met succes ‘The Sanctuary’, een vorm van crisispreventie in de (weekend)avonduren. Eenmaal terug in Amsterdam heeft De Waterheuvel onderzocht wat er aan crisispreventie voor de kwetsbare Amsterdammer beschikbaar is in de (weekend)avonduren. “Veel te weinig” luidde de conclusie. En zo is het avontuur van Het Lichthuis Amsterdam begonnen.
Uiteindelijk draaide het en draait het nog steeds om de aanwezigheid en bereikbaarheid van een woonkamer, een luisterend oor en een kop koffie. Een plek voor nachtuilen en nachtvlinders, waar ik als ochtendmens heel enthousiast over ben.’
Meer lezen? Je leest hier alle blogs over de stage van Esmé.