Van cliënt naar cliëntenraad: ‘Ondenkbaaronvoorstelbaar dat ik ooit zo ver zou komen’
Elke maand laten we iets zien van de vereniging en haar leden. Deze maand: als cliënt in de vrouwenopvang bij Fier hield ze jarenlang een blog bij met haar ervaringen en gedachten. Daar ging ze mee door toen ze geen cliënt meer was, maar lid werd van de cliëntenraad. Onlangs publiceerde ze deze blogs onder de pennaam H.O.P.E. bij Brave New Books in de bundel ‘Op reis’. Dit is een van haar blogs.
“For every two steps I took in life, there was always one back, one strike…”
Het is net of ik aan een zwaar elastieken koord vastzit en telkens weer een paar stapjes mag zetten, om vervolgens weer terug te kletteren. Maar wel iets minder ver dan de vorige keer. Ja, dat geeft hoop. Wat ook hoop geeft is terugblikken en bewustwording. De vliegtuigmodus aan en nadenken over jezelf. Nadenken over de stappen die je zet en gezet hebt. Terugkijken, stilstaan en vooruitkijken. Doet jij dat wel eens?
Op het moment dat ik dit aan het schrijven ben, is het exact een jaar geleden dat ik open ben geweest over mijn verleden. Tijd om terug te blikken op een voor mij heftig jaar. Het was ondenkbaaronvoorstelbaar dat ik ooit zo ver zou komen. In een jaar tijd ben ik toch enorm veranderd. En allemensen, wat was dat een klus zeg. Bloed, zweet en tranen. Met heel veel vallen, maar het is me toch iedere keer weer gelukt om weer op te staan en daar ben ik stiekem toch trots op.
Ik ben opener geworden en praat veel meer over mijn gevoelens. Iets wat voor mij mega stappen zijn, want ik heb het nooit geleerd en nooit gedaan. Ik was een ijskoningin. Ik heb zelfs een moeilijk thema met een vriendin besproken. Moeilijk? Ja, absoluut! Ik verstop me het liefst de hele dag onder de dekens. Lekker veilig. Dat lost natuurlijk niets op.
Nu durf ik af en toe verdrietig te zijn en om steun te vragen. Hoe pijnlijk ook, ik weet inmiddels (ja he he) dat verdriet toelaten beter is dan je gevoelens wegstoppen, de hele trukendoos tevoorschijn te halen en alles doen om maar niet te hoeven voelen. Vroeger zou ik grijpen naar alcohol en drugs om de pijn te verdoven. Of zo weinig mogelijk eten.
Mijn eetstoornis is niet weg, maar is nu wel hanteerbaar. Automutileren doe ik (helaas) nog wel. Ik doe mezelf opzettelijk pijn om de geestelijke pijn even niet te hoeven voelen. Door mezelf opzettelijk te snijden of te branden, verzin het maar.
Ik heb hier bij Fier een tweede kans gekregen en zo is het ook echt. Daar ben ik Fier en alle medewerkers die bij mij betrokken zijn zo dankbaar voor. Ik had mezelf (en ik niet alleen) al afgeschreven: gevalletje kansloos. Hier ben ik begonnen met vechten en strijden in de hoop op een beter leven. Mijn leven. Brr wat klinkt dat nog ver weg en ongrijpbaar, want wat wil ik nou eigenlijk? Wie ben ik? Bah. Moeilijke en enge vragen. In de achteruitkijkspiegel van m’n bus zie ik nog heel wat monstertjes zitten. Maar de bus rijdt door, ik rijd door.
Met nog zoveel vraagtekens en bergen te beklimmen is het komende jaar zo onzeker. Dat maakt me bang en angstig voor wat er allemaal nog komen gaat. Therapie is moeilijk en zwaar en tja, ik kruip dan het liefst weer terug in mijn veilige holletje. Wat natuurlijk weer niet de bedoeling is, maar zie er maar eens weerstand tegen te bieden.
Op dit moment ben ik weer een stapje achteruit gerold. Ja, dat voelt als falen. Maar misschien hoort het er ook wel even bij om vervolgens weer twee stappen vooruit te zetten. De cliëntenraad zet gelukkig wel stappen vooruit. We hebben er een aantal enthousiaste nieuwe leden bij gekregen! Verder hebben we bijna alle opvanglocaties bezocht en binnenkort gaan we nog naar Rotterdam om daar een opvangbezoek te doen. Ook zijn we druk bezig met de nieuwsbrief die binnenkort weer uitkomt. De cliëntenraad is belangrijk voor me, het geeft me positieve energie door te bedenken dat ik wat voor andere cliënten kan betekenen.
Als cliënt in de vrouwenopvang bij Fier hield ze jarenlang een blog bij met haar ervaringen en gedachten. Daar ging ze mee door toen ze geen cliënt meer was, maar lid werd van de cliëntenraad. Onlangs publiceerde ze deze blogs onder de pennaam H.O.P.E. bij Brave New Books in de bundel ‘Op reis’. Dit is een van haar blogs.
Ook in de artikelserie Leden in beeld:
Het Open Huis in Haarlem: ‘Hier ben ik voor het eerst weer mens geworden’
Jules van Dam: ‘We moeten radicaal voor Housing First kiezen’
Wooncirkels: wonen in de wijk, met altijd zorg dichtbij
Veerkracht in de opvang: ‘Kinderen hebben het recht hun stem te laten horen’
Ageeth kwam bij Perspektief: ‘Ik wil graag weer leven’
De nachtopvang bij Kwintes: Niemand hoort op straat te slapen
Artie van Tuijn over herstel: ‘De gedachte “ik wil die troep niet meer” begrijp ik al te best’
Werken in de forensische zorg: ‘Kleine jongetjes met een hele grote mond’