Fotoproject Waar ben ik THUIS? | Kim

Wat betekent thuis als je dakloos bent? Wat als je (nog) geen passende plek hebt? Wat blijft er over als je thuis niet veilig bent, of als je je bij jezelf niet thuis voelt? Wat maakt een thuis? In een fotoproject reflecteren deelnemers door gesprek en (zelf) te fotograferen op deze vragen.

Kim – fotograaf van dit fotoproject

‘Het is interessant om te zien wat je wel en niet wilt delen. Ik heb er niet zo’n moeite mee om te vertellen dat ik als meisje werd gepest en daar nog lang last van had. Voor het delen van een selfie of een foto van mijn huiskamer ligt de drempel voor mij veel hoger. Ik denk blijkbaar dat wat je mooi vindt, de keuzes die je maakt, meer over je zeggen dan wat je overkomen is. Andere mensen zullen dat andersom hebben, weer anderen delen liever helemaal niets. De deelnemers aan dit project waren dapper genoeg om allebeí te tonen. 

Terwijl ik in de afgelopen weken nadacht over het thema en sprak met Eduard, Markus en Roelof (en anderen bij wie ik thuis kwam), deed ik veel inzichten op. ‘Waar ben ik THUIS?’ is een participatief project en ik vond uiteindelijk dat ik daarvoor ook zelf moest deelnemen. Niet alleen als vragensteller met een lens, maar ook als onderwerp. Dat vind ik best moeilijk. 

Vroeger was thuis – waar ik woonde met mijn ouders en drie jongere zusjes – voor mij de veilige plek in een soms verwarrende wereld. Het was de enige plek waar ik me kon terugtrekken maar het niet hoefde, waar onvoorwaardelijk van me werd gehouden en waar ik mijn humor niet hoefde uitleggen (misschien is dat wel de definitie van thuis).  

Ik ben geboren in Zeeland, maar ik was nog jong toen we daar vertrokken; ik ben er niet echt geworteld en als ik er weer eens ben heb ik een thuis-gevoel vermengd met heimwee naar diezelfde plek. We woonden als gezin een jaar in het buitenland en verhuisden toen naar Groningen. Dat Noorden voelt ook als thuis, realiseerde ik me toen ik er was om Roelof te interviewen, ook al werd ik er dan vroeger gepest en kan ik niks vinden in de nieuwe keuken van mijn ouders.
Ik woonde in zes verschillende studentenkamers, eerst in Groningen en vervolgens in Utrecht, de stad die ik al zeventien jaar thuis noem.  

Intussen ben ik ingetrokken in het huis waar mijn vriend net ging wonen toen we ruim veertien jaar geleden verkering kregen. We waren er jong en nu wat minder jong, we hebben er goede en minder goede dagen gekend, we zijn het gehorige bovenhuis met gedeelde voorzieningen een beetje ontgroeid, maar er weggaan..? Hoe je woont wordt deel van wie je bent, het vormt je. Dakloze mensen zeggen vaak dat de straat in hun lijf gaat zitten. Thuis is niet alleen een plek of een gevoel maar ook wat je ziet als je wakker wordt, de mensen die je tegenkomt in je supermarkt, de bomen die het zonlicht in je woonkamer filteren, het ritme en de spil van je leven, je plek in de wereld. Waar je thuis bent is dus niet statisch. Je kunt het verliezen – bijvoorbeeld als je omgeving verandert, als je je huis kwijtraakt, als je toekomst onzeker is – maar gelukkig kan er ook altijd weer een moment komen dat je zegt: hier ben ik thuis.’

Hieronder zie je een paar van de foto’s die Kim maakte bij haar deelname.